De naam Doce Pares werd aangenomen als verwijzing naar de beroemde twaalf lijfwachten van keizer Karel de Grote van Frankrijk (768-814 n.Chr.). van deze twaalf mensen waren alle bekende zwaardvechters bekend dat ze in gevechten honderden vijanden hadden gevochten en gedood. Doce Pares, wat in het Spaans "Twaalf paren" betekent, was ook bedoeld om de twaalf mensen te eren die oorspronkelijk van plan waren de organisatie te vormen,

Eulogio Canete bekleedde het voorzitterschap van Doce Pares tot aan zijn dood in juni 1988. Zijn tweede oudste zoon Eulogio, jr. volgde hem tot op heden op als president. zijn jongste zoon, grootmeester Diony, is de uitvoerend directeur en voorzitter van de Doce Pares Council of Masters.

(Geen van de oprichtende leden leeft vandaag, de laatste GM Felimon Canete stierf in 1995 op 91-jarige leeftijd)

Vervolgens werd de organisatie Doce Pares, Incorporated geregistreerd als non-stock, non-profit corporation bij de Securities and Exchange Commission, die het registratiecertificaat nr. 1373 kreeg.

Zoals elk jaar in december kiest Doce Pares, Incorporated in opdracht van haar statuten, haar officieren en directeuren. Vanaf het jaar 2001  

President - Eulogio Canete, Jr.                                                        VP - Paterno B. Ganzo

Secretaris - Valentin B. Suan                                                           Penningmeester - Michael R. Canete

Uitvoerend directeur - GM Dionisio Canete                             Dean Instructional Staff-Arnulfo "Dong" Cuest

Let op: GM Vicente Carin zit al zo'n veertig jaar in het bestuur. Terwijl Ganzon en Suan, beide advocaten, sinds 1970 verschillende functies hebben gehad. Eulogio, Jr. heeft de functie van president sinds 1990 en GM Diony werd vanaf begin 1960 tot aan de benoeming tot lid van de raad van bestuur van 1970, juridisch medewerker.

 Dionisio “Diony” Canete

Multi-Style-systeem

Doce Pares was een virtuele supermarkt van Eskrima-stijlen, vandaar de Larga Mano van Eulogio Canete; de Espada y Daga van Felimon Canete en Jesus Cui; de Corto Linear van Teodoro Saavedra en later van Venancio Bacon, Delfin Lopez en Timoteo Maranga; de Corto Orihinal en Media Largo van Felimon en Iluminado Canete; de Hirada en Retirada van Vicente Carin en Ponciano Yba�ez; de Mano-Mano en Baraw van Maximo Canete en Jesus Cui; de Corto Kurbada en Abaniko van respectievelijk Ciriaco en Felimon Canete. 

Er zijn tegenwoordig veel meesters die slechts één bepaalde stijl onderwijzen en promoten en toch terecht kunnen beweren dat ze tot de Doce Pares-familie behoren. 

Het was begin 1970 toen Diony in opdracht van zijn vader Eulogio Canete, de president van Doce Pares, de opdracht kreeg om een ​​instructieprogramma te bestuderen, voor te bereiden en te formuleren dat alle componentstijlen omvat en begrijpt. Het specifieke doel was om een ​​training te bedenken curriculum dat gelijke behandeling en bekendheid zou geven aan alle originele stijlen met alle middelen en alle eer en erkenning zou moeten betuigen aan alle oprichters. Vandaar de geboorte van het "Multi-Style" -systeem dat erg goed paste bij grootmeester Diony, aangezien hij en zijn drie oudere broers tot de weinigen behoorden die het geluk hadden alle originele stijlen te hebben geleerd. Dit werd geïntroduceerd door de oprichtende meesters toen Doce Pares werd opgericht in 1932.

De componenten van het "Multi-Style" -systeem.

De componentenstijlen van de "Multi-Style" zijn: Alle drie de stijlen van Corto (Close Range); namelijk; Corto Lineair (het traditionele lineaire slaan of een mesgericht type slag) Corto Kurbada (de polsdraaiende of snap-pols, gebogen slag) Corto Orihinal (met lage, diep gebogen knie en brede houding die de originele Doce Pares sterk kenmerkte sluiten bereik stijl)

Media Largo (Medium Range)
Larga Mano (Long Range)
Espada y Daga (Short & Long Stick of Stick Dagger)
Baraw (Mesvechttechnieken)
Mano-Mano (Open Hand Fighting)

een. Sumbag-Patid (Punch and Kick)
b. Lubag-Torsi (sloten en immobilisatie)
c. Layog-Dumog (Takedown en Grappling)
d. Doble Olisi (Double Stick)

Gespecialiseerde onderwerpen:
a. Eskrido
b. Sinawali
c. Tapi-Tapi (Levend Hand)
d. Sayaw / Karanza (formulieren)

Alle bovengenoemde onderwerpen zijn opgenomen in het uitgebreide 5-jarige opleidingsprogramma van het Doce Pares "Multi-Style" -systeem. Het programma wordt alleen gegeven op scholen die zijn geautoriseerd door Doce Pares International, de oorspronkelijke Doce Pares-organisatie en slechts één die is erkend door de regering van de Republiek der Filipijnen, naar behoren geregistreerd bij de Securities and Exchange Commission als DOCE PARES INCORPORATED onder registratiecertificaat nr. 1373 .

 In feite had Lapulapu zijn mannen krachtig getraind en voorbereid op 'showdown'-gevechten tegen zijn vijanden, lang voor zijn historische gevecht met Ferdinand Magellan op 27 april 1521 op Mactan Island. Het was dan ook geen verrassing dat toen de eerste omvaarder van de wereld de weerbarstige Lapulapu probeerde te bedwingen, die weigerde hem te komen ontmoeten in Cebu, Magellan en zijn mannen werden niet ontmoet met een kogelregen, maar met houten instrumenten, speren en bolo's. Het was ironisch dat toen de rook van de epische strijd opklaarde, de Spaanse conquistadores meer 'moderne' wapens niet opgewassen waren tegen de ruwe houten armen van Lapulapu en zijn krijgers. Magellan kwam in die strijd om het leven. 

In het boek DeLos Delitos, gedrukt in 1800 door Don Baltazar Gonzales in Madrid, Spanje, vertelt de auteur dat het wellicht Datu Mangal, de vader van Lapulapu, was die de stickfighting naar Mactan Island bracht, en Sri Batugong en zijn zoon Sri Bantug Lumay die de kunst naar het naburige eiland Sugbu (Cebu) bracht. Bantug Lumay was de vader van Sri Humabon of Rajah Humabon. Humabon was de leider van Sugbu in de tijd dat Magellan in 1521 arriveerde.

De stammen Lapulapu en Humabon maakten in de 14e eeuw deel uit van het Sri Visayan-rijk. Nadat het rijk was verslagen door het Maja Pahit-rijk van het oude Sumatra en Borneo, werden de stammen onderdeel van een groep die vluchtte en zich uiteindelijk vestigde op de eilanden van de Visayas Central Philippines. Een andere groep van die Sri Vasayans, waaronder de stammen Datu Puti en Datu Sumakwel, vertrok en vestigde zich op Panay Island. 

Lapulapu had, zelfs vóór zijn gedenkwaardige ontmoeting met Magellan, zijn mannen opgeleid vanwege zijn bittere rivaliteit met Rajah Humabon, die hij ervan beschuldigde een deel van het land van zijn vader te hebben ingenomen, met name het zeegebied tussen het Mactan-eiland en Cebu. De vete tussen deze twee lokale stamhoofden heeft aanzienlijk bijgedragen aan de vroege ontwikkeling van de "oude" Arnis. De confrontatie tussen Lapulapu en Humabon, werd echter nooit gerealiseerd. Het was eerder in de slag bij Mactan waar de inheemse krijgskunst op de proef werd gesteld tegen de moderne wapens van de buitenlandse indringers. De rest is geschiedenis. 

Arnis was toen de favoriete sport van de royalty's die elke keer dat er een demonstratie of wedstrijd werd gehouden, mensen massaal kwamen kijken. De populariteit reikte tot ver in de Spaanse tijd. Toen de Spanjaarden echter aanzienlijke controle over het land kregen , ontmoedigde het de praktijk van Arnis. Uit angst voor de uitzonderlijke vaardigheid van de Filippino's, legden ze een totaal verbod op in de beoefening van de kunst. Hoewel de opgegeven reden ongebruikelijk was lange uren doorgebracht door de inboorlingen in de praktijk en opleiding, en dus verwaarloosend hun werk, was het duidelijk dat de autoriteiten bang waren voor de bedreiging van hun leven door toedoen van de zeer bekwame en goed opgeleide mensen. Daarom legden de Filippino's hun trainingstoestellen opzij en verlieten ze de praktijk van Arnis. 

Pas in de 19e eeuw begon Arnis weer populair te worden bij de inboorlingen. De snelle groei werd toegeschreven aan de introductie van de Moro moro-toneelstukken en dansen die populair werden onder de Filippino's en hen de gelegenheid gaven om de regel te omzeilen die het tentoonstellen en dragen van wapens met bladen verbood. Er werd aangenomen dat de Moro-Moro-toneelstukken en dansen werden uitgevonden om de Filippino's voornamelijk te geven
een excuus of een dekmantel om de beoefening en training van Arnis te hervatten. Als gevolg hiervan concentreerden de mensen zich in het beheersen van de kunst die bekend staat als "oway". Door een of andere vorm van uitvlucht achter het vermommen van het uitvoeren van toneelstukken en dansen of dansbewegingen, konden de
Filippino's hun Arnis-training oefenen en voortzetten met het gebruik van wapens met bladen die bekend staan ​​als "kali". "Kali" is een soort breed zwaard dat nog steeds populair is onder de Filippino's vooral die in het zuiden van het land inclusief de moslimprovincies. 

Door de Spaanse invloed werd deze Filippijnse krijgskunst bekend als "Arnis de Mano" - afgeleid van het Spaanse woord "arnes", wat attributen of verdedigingspantser betekent. Het verwierf ook naamgenoten zoals "estokada", "estoque", "fragiel", "arnes de mano" of gewoon "arnis". Onder de tagalogs staat het bekend als "pananandata", de Pangasinan-inboorlingen, "kalirongan", de Ilocanos "didya" of "kabaraon", de Ibanags "pagkalikali", 'esgrima' of 'eskrima'.

Het woord "eskrima" is afgeleid van het Spaanse woord "esgrima" wat betekent "een spel tussen twee strijders met gebruik van botte instrumenten". De naam van de stok die rotan of een stuk hardhout kan zijn dat in "eskrima" wordt gebruikt, wordt "olisi", "baston" of "garote" genoemd. Het woord "eskrima" werd populair in de eerste jaren van het Amerikaanse regime, toen de eerste Arnis-club in Cebu City, Centraal-Filipijnen, 1920 gebruikte de Labangon Fencing Club de term in hun beoefening van de kunst. Hoewel deze groep in latere jaren werd ontbonden vanwege ernstige politieke conflicten tussen de officieren. 

In 1932 ontstond de Doce Pares Association, met alle bekende grootmeesters als kern in Cebu . Deze organisatie werd in de komende jaren erg populair omdat haar naam bijna synoniem was met de krijgskunst van Arnis en het was haar verdienste dat Arnis werd op grote schaal beoefend als een soort competitieve sport. De regel over sparringwedstrijden werd algemeen aanvaard, die begin 1970 algemeen werd aanvaard door alle arnis- clubs, scholen en organisaties in het land.

Hier hoort inmiddel Nederland ook bij. Marcel van Dongen heeft al bijna 30 jaar een passie voor Filipino Martial Arts en dan met name voor de wereldstijl Doce Pares multistyle. Als je dan gevraagd wordt vanuit de Filipijnen om de stijl te vertegenwoordigen dan is het alsof er een soort droom uitkomt (aldus Marcel). Dit gebeurde Marcel dan ook afgelopen herfst 2019, echt geloven deed hij het eigenlijk pas we in februari 2020. Toen hij SGM Diony Canety na jaren weer terugzag en met hem kon trainen. Wat was het geweldig om al die kennis en historie te horen. Het was een onvergetelijke reis, waarin voor Marcel bevestigd werd hoe mooi en omvangrijk het Doce Pares Multistyle system is. Marcel en zijn vrouw Esther zijn dan ook ontzettend trots op de benoeming van Marcel als exclusief vertegenwoordiger en hoofdinstructeur van Doce Pares Netherlands en de WEKAF.